بنام خدا ؛
روایت شده جابربن عبداللّه انصاری وقتی که به عنوان اولین زائر مرقد امام حسین علیه السلام همراه عطیه عوفی کنار مرقد آمد، و مشغول زیارت شد، در زیارت خود جمله هایی گفت، از جمله عرض کرد: «والّذی بعث محمّداً صل الله علیه و آله بالحقّ نبیّاً لقد شارکنا کم فی ما دخلتم فیه ؛ سوگند به خداوندی که محمد صل الله علیه و آله را به حق مبعوث به نبوت کرد ما در امور شما که در آن وارد شدید شرکت داریم.» در این هنگام عطیه از جابر پرسید: «ماچگونه در جهاد و پیکار با شهیدان کربلا شرکت داریم، با این که در فراز و نشیب ها همراه آنها نبودیم، و شمشیر نکشیدیم، ولی این شهیدان جانبازی کردند، به گونه ای که سرهایشان از بدنشان جدا شد و فرزندانشان یتیم شدند و زنانشان بیوه گشتند.» جابر در پاسخ گفت: من از شخص رسول خدا صل الله علیه و آله شنیدم فرمود: کسی که قومی را دوست بدارد با آنها محشور می شود، و هر کس عمل قومی را دوست بدارد با آنها شریک می باشد، سوگند به خداوند که محمد صل الله علیه و آله را به حق به پیامبری فرستاد: انّ نیّتی و نیّة اصحابی علی ما مضی علیه الحسین و اصحابه؛ نیت من و نیّت اصحاب من همان است که امام حسین علیه السلام و اصحابش به آن راه رفتند و به شهادت رسیدند
نقل از بشارة المصطفی، محمد بن ابوالقاسم طبری، از علمای قرن پنجم، ص ۸۹، مقتل الحسین مقرّم، ص ۴۵۶